VFUT 2013 - ελληνική έκδοση

Thanks to ΜΙΧΑΗΛ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ we have this post translated in greek. Enjoy.

Virgin Forest Ultra Trail 2013

160 χιλ. ορεινό τρέξιμο.

Θετική υψομετρική διαφορά 6600μ

Εκκίνηση, Παρασκευή βράδυ ώρα 22:00

Χρονικό όριο έγκυρου τερματισμού την Κυριακή ώρα 14:00, 40 ώρες.

Τερμάτισα σε 37:43 στην 69^η θέση
 

Ναι, ξανάκανα μια τρέλα. Γιατί; Για χίλιους λόγους: αισθάνομαι ευτυχισμένος,  πιο δυνατός, πιστεύω περισσότερο στις δυνάμεις μου, αγγίζω τα προσωπικά μου όρια και τα ξεπερνώ. Και να μην ξεχνάμε ότι κάθε φορά δημιουργείται μια θαυμάσια αφήγηση, την οποία με σιγουριά, θα θυμόσαστε αρκετά χρόνια από τώρα και στο εξής.

Θα μπορούσα να διηγηθώ αρκετή ώρα, έτσι ώστε το φεγγάρι και τα αστέρια θα εξέλειπαν από πλήξη και δεν το θέλω αυτό. Τα θέλω  ακόμη στη θέση τους, για να τα θαυμάζουμε όταν τρέχουμε καταμεσής το βράδυ. Όμως όταν τρέχεις με τον Bonzo το πράγμα γίνεται πιο ενδιαφέρον, γνωρίζει τους αστερισμούς και σου τους δείχνει την ώρα που τρέχεις.

Θα αρχίσω, ως συνήθως, ομαδοποιώντας τις πληροφορίες σε παραγράφους έτσι ώστε να είναι ευκολότερο να παρακάμψω αυτές που δεν σας ενδιαφέρουν.

 

Ο διοργανωτής……… μας αποδέχεται

O Μπόμπος

Πριν 10-15 χρόνια οι ερευνητές της ΝΑΣΑ αποφάσισαν να ερευνήσουν ένα μεγάλο μυστήριο: Τον Μπόμπο. Ναι τον Μπόμπο

Ποιο  μεγάλο μυστήριο κρύβει ο Μπόμπος;  Κανένας δεν αντιλαμβανόταν πως μπορούσε να πετά αυτό το αστείο μεγάλο, χοντρό και φουσκωτό άτομο, με μικρά φτερά. Περίπου 18 μήνες χρειάστηκαν για να καταλήξουν στο τελικό συμπέρασμα: ο Μπόμπος δεν μπορεί να πετάξει!

Σε όλη την αφήγηση αυτός που δεν φαίνεται να γνωρίζει το αποτέλεσμα της έρευνας είναι : ο Μπόμπος

Για πιο λόγο θα σας πω: Ο Μπόμπος  δεν σκέφθηκε ούτε μια φορά ότι δεν μπορεί να πετάξει. Αντίθετα, είναι τόσο σίγουρος ότι μπορεί να πετάξει ώστε τίποτε δεν μπορεί να του σταθεί εμπόδιο.

Έτσι ακριβώς και με τις δικές μας επιθυμίες: εάν σκεφθούμε ότι δεν μπορούμε να καταφέρουμε ένα πράγμα, δεν θα μπορέσουμε να το πετύχουμε. Εάν όμως έχουμε το θάρρος να πιστέψουμε στις δυνατότητες μας, όλα αλλάζουν. Έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε το μέλλον, όλα εξαρτώνται από εμάς.

Ελπίζω να βρείτε σ’ αυτά που περιέγραψα, εκείνο το οποίο θα σας δώσει την ώθηση να δοκιμάσετε να μετατρέψετε ένα όνειρο σε πραγματικότητα. Γιατί είναι δυνατό.

Σας ξαναλέω ότι μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε επιθυμούμε. Ένα μόνο θα σας πω και θα σας αποδείξω, ότι όσα κατεβάζει το κεφάλι μου (και τα κάνουν τα πόδια μου), προσεγγίζοντας το πρόβλημα, ορθολογικά μου φαίνονται αδύνατα. Προφανώς ότι δεν είναι αρκετό να ονειρευόμαστε από τον καναπέ , αλλά χρειάζεται και ένα ρεαλιστικό σχέδιο το οποίο να ενώνει τα ενδιάμεσα σημεία και μετά δεν μας μένει παρά να ακολουθήσουμε το σχέδιο. Τόσο απλό είναι.

Λοιπόν τι περιμένετε;

 

Να πεθάνω εάν ξανακάνω αυτό το πράγμα χωρίς προπόνηση

Πάλι αποφύγαμε την τεχνική ενημέρωση

UTMB

Το UTMB ή Ultra Trail du Mont Blanc θεωρείται ο πιο σκληρός αγώνας ορεινού τρεξίματος στην Ευρώπη. 170 δρομικά χιλιόμετρα στις Άλπεις και 10.000μ θετική υψομετρική διαφορά. Σε πιάνει πονοκέφαλος όταν διαβάζεις τους αριθμούς.

Επειδή είναι ένας δύσκολος αγώνας οι διοργανωτές θέτουν ως όρο στην εγγραφή, την ανάγκη συλλογής 7 πόντων για να μπορέσεις να εγγραφείς. Αυτοί οι πόντοι κερδίζονται με την συμμετοχή σε άλλες διοργανώσεις.

Ο αριθμός των διαθέσιμων θέσεων είναι περίπου 2.300 ενώ ο αριθμός των εγγεγραμμένων είναι συνήθως γύρω στους 7.000, έτσι ώστε οι διοργανωτές κληρώνουν τις θέσεις για το ποιος  θα συμμετέχει και ποιος όχι. Δεν είναι λοιπόν αρκετό να έχεις  εκείνους τους 7 πόντους αλλά είναι ανάγκη να έχεις και λίγη τύχη στην κλήρωση.

Η συμμετοχή στον UTMB υπάρχει σαν ιδέα στο μέσα μέρος του μυαλού μου, αλλά το σχέδιο μου εκτιμά για το 2015 να έχω την ευκαιρία να φτάσω εκεί.

Με τη συμμετοχή στο Ciucas Ultra 100kl πήρα 3 πόντους, μένει η ανάγκη από ακόμη 4 πόντους για να μπορέσω να εγγραφώ στο UTMB. Το σχέδιο ήταν να συμπληρώσω 7 πόντους το 2014 έτσι ώστε να μπορώ να εγγραφώ για το UTMB το 2015.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Θα το διαπιστώσετε άμεσα.
 

Πως έφτασα να (μπω) στο VFUT

Αυτοί οι οποίοι διάβασαν παλιότερες δημοσιεύσεις γνωρίζουν ότι ξεκίνησα το τρέξιμο πριν δυόμιση χρόνια εξ’ αιτίας του Bonzo. Μετά τις ανακοινώσεις γύρω από το Ciucas Trail ήταν τόσο ενθουσιασμένος από την ένταση των βιωμάτων οι οποίες σου υποβάλλουν μια παρόμοια δοκιμασία έτσι ώστε μου έγραψε ότι ΠΡΕΠΕΙ να δοκιμάσουμε μαζί.

Αυτά συμβαίνουν περίπου 10 μέρες μετά το Ciucas Trail, όταν εγώ δεν μπορούσα να περπατήσω καλά εξ’ αιτίας πόνων στο γόνατο. Του έγραψα ότι για να κάνουμε το εγχείρημα αυτό, θα πρέπει να καταστρώσουμε ένα πλάνο προπονήσεων και να το πραγματοποιούμε από του χρόνου.

Απλό και λογικό για οποιαδήποτε ορθολογική ύπαρξη, αλλά ΑΠΟΛΥΤΩΣ απαράδεκτο για τον Bonzo. Μια ζωή έχουμε και πρέπει να τη ζήσουμε με ένταση. ΤΩΡΑ. Χωρίς υπεκφυγές. Πως μπορεί να μην αγαπήσεις έναν τέτοιο άνθρωπο; Αγαπάει τόσο τη ζωή, και δεν αποδέχεται να έχει αναστολές ούτε μια στιγμή!

Έτσι λοιπόν ξύπνησα το άλλο πρωί με ένα mail από τον Bonzo στο οποίο μου λέει ότι βρήκε τον αγώνα στον οποίο θα πάμε: VFUT 2013, μετά από ……… 6 εβδομάδες……….

Ξεκάθαρα σας λέω (αλλά μη το πείτε σε κανέναν, να μείνει μεταξύ μας) όταν διάβασα πως ονομάζεται ο αγώνας ήξερα ότι θα κάνω αυτό το εγχείρημα. Εάν υπήρχε διαίσθηση ή μόνο δυσάρεστη σκέψη είναι δύσκολο να το πω, αλλά εάν είναι να στοιχηματίσω θα στοιχημάτιζα και για τα δύο.

Σίγουρα καμιά φορά το πεπρωμένο σου ανοίγει διάπλατα την πόρτα και δεν χρειάζεται να κάνεις παρά ένα μόνο βήμα, όμως αν στην πόρτα γράφει VFUT……. Δεν χρειάζεται παρά να κάνεις το βήμα. (Στα ρουμάνικα Va FUT σημαίνει σας Γαμ…)

Να ανακεφαλαιώσουμε την κατάσταση που βρισκόμασταν τη δεδομένη στιγμή:

Ο Bonzo έτρεξε το ανώτατο 22 χιλιόμετρα… σε επίπεδο τερέν. Κανέναν αγώνα στο βουνό.

Εγώ δεν μπορούσα να περπατήσω, ήμουν με το γόνατο χάλια

Ο αγώνας ήταν σε 6 βδομάδες

Οι εγγραφές είχαν κλείσει από τον Ιούλιο και εμείς βρισκόμασταν τον Σεπτέμβριο

Αποφασίσαμε να πάμε. Υπάρξεις ολότελα ορθολογικές; Εάν έχουμε επαρκή θέληση, το πεπρωμένο δεν έχει πώς να εναντιωθεί στη θέληση μας. Δοκιμάστε και θα δείτε ότι έτσι είναι.
 

Γιατί 160 χιλ. και όχι 100 χιλ.

Εάν πηγαίναμε στον αγώνα των  100 χιλ. θα παίρναμε 3 πόντους στη βαθμολογία, και 6 συνολικούς βαθμούς δεν θα μπορούσα να γραφώ στο UTMB, έτσι λοιπόν αποφάσισα να εγγραφώ στον αγώνα των 160 χιλ. Εάν είναι πάντα να VFUT (να γαμηθ….) να το κάνω  με ευχαρίστηση, όπως του αρέσει του διπλανού μου (διάβασε Bonzo)

Το σχέδιο ήταν να ξεκινήσω μόνος τον αγώνα, ενώ ο Bonzo να με υποστηρίξει (τρέχοντας δίπλα μου) από το 50 χιλιόμετρο μέχρι το τέλος, έτσι ώστε αυτός να κάνει 105 χιλιόμετρα ενώ εγώ ολόκληρο τον αγώνα. Με αυτό τον τρόπο θα είχα τον Bonzo σαν υποστήριξη στο τέλος του αγώνα, όταν θα ήταν τα δύσκολα για μένα. Έμενε να πείσουμε τους διοργανωτές να μας δεχτούν.

Πρώτη φορά έστειλα εγώ ένα email στο οποίο τους παρακαλούσα νε με δεχτούν στον αγώνα των 160 χιλ Μου υπέδειξαν να συμπληρώσω μια αίτηση στην οποία μου ζητούσαν στοιχεία γύρω από προηγούμενους αγώνες στους οποίους συμμετείχα. Μετά από δύο μέρες μου απάντησαν ότι ήμουν δεκτός. Έτσι το πρώτο εμπόδιο ξεπεράστηκε.

Μετά από αυτό έστειλε και ο Bonzo ένα mail στο οποίο τους εξηγούσε πόση μεγάλη εμπειρία βουνού έχει (ελπίζω να μας συγχωρέσουν για τα ψέματα, όμως εμείς ήμασταν αποφασισμένοι να κάνουμε την ανοησία αυτή, καθιστώντας ευγενή τον σκοπό μας, όπως λέμε εμείς). Τον δέχτηκαν και αυτόν με την προϋπόθεση να ξεκινήσει από την αρχή μαζί με τους υπόλοιπους. Δεν μπορούσε να ξεκινήσει από το 50 χιλ. για τεχνικούς λόγους.

Εμείς θέλαμε να κάνουμε την ανοησία αυτή, αδιάφορα πως, και έτσι δεχτήκαμε με χαρά την προϋπόθεση αυτή.

Έτσι μετά από μια εβδομάδα ήμασταν εγγεγραμμένοι και οι δύο. Σας λέω ότι το πεπρωμένο υποχωρεί σε αυτά που ακολουθούν. Έμενε να βρούμε μια λύση να ξεφύγουμε ζωντανοί από εκεί.

Στις εβδομάδες που απέμεναν μέχρι τον αγώνα ο Bonzo άρχισε να τρέχει στα βουνά τον ελεύθερο χρόνο, για την ακρίβεια 4 φορές, γιατί τόσο ελεύθερο χρόνο διέθετε. ¨αρχισε λοιπόν να προετοιμάζεται.

Εγώ έσφιξα τα πονεμένα γόνατα για να είμαι σίγουρος ότι θα καταφέρω να τρέξω τον αγώνα, καθώς η απόφαση ήταν σωστή, μετά από 2 βδομάδες ήταν τέλεια ιασμένα. Κατά τα υπόλοιπα πολύ ξεκούραση και πότε-  πότε ένα τρέξιμο μιας ώρας για ξέπιασμα.

Συμπέρασμα:  εάν έχεις ένα όνειρο χρειάζεται να καταστρώσεις ένα σχέδιο και να το θέσεις σε εφαρμογή, έτσι ώστε το όνειρο να γίνει ένας σκοπός. Ακριβώς αυτό κάναμε. Ενώ το πεπρωμένο δεν μπορούσε παρά να εξαφανισθεί από μπροστά μας.
 

Το πρωί του αγώνα ελέγξαμε τον ρουχισμό τον οποίο θα κουβαλούσαμε μαζί μας. Όλα ωραία και όμορφα μέχρι να φτάσουμε στο κεφάλαιο μαχαίρι: εγώ έχω ένα μικρό ελβετικό σουγιά ενώ ο Bonzo  κάνει κίνηση σαχ ματ όταν παρουσιάζει ένα γιαπωνέζικο μαχαίρι με οδοντωτή λάμα……..

Τι το θέλεις αδελφέ το γιαταγάνι αυτό;

Δεν είναι γιαταγάνι, είναι μαχαίρι και είναι πολύ καλό, μπορείς να κόψεις και μέταλο με αυτό! Εάν είσαι στο αεροπλάνο και πέσει, με αυτό μπορείς να κόψεις το αεροπλάνο και να γλυτώσεις……

Πες τε και σεις….. εμείς πηγαίναμε να τρέξουμε σε έναν αγώνα 160 χιλ.
 

Τεχνική ενημέρωση
 

Ήταν στις 3 η ώρα.  Θέλαμε να την πετύχουμε. Στ’ αλήθεια. Αλλά όπως συνήθως δεν τα καταφέραμε. Τώρα σοβαροί να είμαστε: προπονημένοι δεν ήμασταν, κουρασμένοι ήμασταν (θέλαμε να κοιμηθούμε το βράδυ την παραμονή του αγώνα αλλά δεν το καταφέραμε), τι νόημα θα είχε εάν γνωρίζαμε τη διαδρομή; Θα χαλούσε το fengshui….  Αντάρτες, αδελφέ !

 

Πως προετοιμάζεσαι για έναν αγώνα 160 χιλ.;

            Να πεθάνω εάν γνωρίζω……

Πόσο σκληρό είναι να ξεκινάς έναν αγώνα Παρασκευή και να τερματίζεις Κυριακή;  Όσες φορές σκέφτομαι  τον αγώνα αυτό ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Όπως και να το δεις είναι πιθανόν να κάνεις κάτι τέτοιο. Και όμως………

Ήταν ξεκάθαρο ότι έπρεπε να φάμε και να πιούμε κατά τη διάρκεια του αγώνα. Κάναμε τρία σάντουιτς ο καθένας (ο Bonzo τα προετοίμασε, αυτός είναι ο σαντουιτσάς) και πήραμε από 2 μπανάνες.

Το σχέδιο ήταν να ξεκινήσουμε σιγά, να μην φορτσάρουμε καθόλου από την αρχή, για να έχουμε μεγαλύτερες  πιθανότητες να φτάσουμε μέχρι το τέλος των αποστάσεων που προϋπολογίσαμε – 105 ο Bonzo και 160 εγώ. Είναι ένας αγώνας τόσο μακρύς, που δεν επιτρέπεται να φορτσάρεις, οποιοδήποτε υπέρβαση μειώνει δραματικά τις πιθανότητες τερματισμού.

Για αυτούς που προπονούνται είναι άλλη ιστορία, αλλά προς το παρόν δεν παίζουμε στο φιλμ αυτό. 
 

 

Η εξιστόρηση του αγώνα
 

Παρασκευή βράδυ, ώρα 22:00 – εκκίνηση

Περίπου  100 άτομα ζουζουνίζουν στο χώρο εκκίνησης. Χαρά μεγάλη, πολλοί θεατές που ήρθαν να δουν το τσούρμο των ψυχοπαθών οι οποίοι μέλι να τρέξουν δύο μέρες και δυο νύκτες στα βουνά.

Δεν είχαμε καθόλου στρες. Ήμασταν τόσο τρομοκρατημένοι από τις μετεωρολογικές συνθήκες του Ciucas Trail (κρύο, βροχή, κρύο, ψιλόχιονο, κρύο, αέρας, και ….. να μην ξεχνάμε το κρύο ) ώστε η προοπτική του να τρέξουμε ακόμη και 160 χιλιόμετρα σε ευπρεπείς μετεωρολογικές συνθήκες μου φαινόταν απολύτως ρεαλιστική.

Η θερμοκρασία ήταν γύρω στους 9 βαθμούς, με πτώση το πρωί στους μηδέν βαθμούς, αλλά μόνο προς το πρωί, ενώ την ημέρα έφτανε προς τους 25 βαθμούς.

Εγώ και ο Bonzo γελούσαμε με οτιδήποτε, σαν δύο χαζά παιδιά. Πιστέψτε με, μια σωστή στάση πριν έναν παρόμοιο αγώνα.

Ο Bonzo προθέρμαινε τους μύες του για 10 λεπτά. Στεκόταν σε όλες τις παράξενες στάσεις και στριφογύριζε τις αρθρώσεις. Τον κοιτούσα και του έλεγα ότι δεν στέκει καλά με αυτά που κάνει (μήπως και αυτό που θα ακολουθούσε ήταν σώφρον) 

Σταθήκαμε τελευταίοι, γνωρίζαμε ότι θα πάμε πολύ αργά και δεν είχε νόημα να μπερδεύουμε τους αδύνατους, όπως λέμε εμείς (αυτοί οι οποίοι συμμετέχουν στους αγώνες ξέρουν, είναι πολύ αδύνατοι, δύο κολλημένες οδοντογλυφίδες, αλλά τρέχουν τρώγοντας το έδαφος).

Το δικό μας μότο στις μέρες που περάσαμε στην Ελλάδα ήταν IESTEEEEEEEEEE!

Μη μας ρωτάτε από πού προέρχεται ή τι σημαίνει. Οτιδήποτε συμβεί, φωνάζουμε IESTEEEEE!

Έτσι, προφανώς η εκκίνηση συνέπεσε με ένα παρατεταμένο ουρλιαχτό πολέμου.

Ήταν ένα θαυμάσιο βράδυ, ο ουρανός γεμάτος αστέρια, σαν έτοιμος να πέσει πάνω μας και το φεγγάρι τεράστιο, κίτρινο, λίγο τρομαγμένο από το θόρυβο του εδάφους.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα μείναμε μόνοι μας, χάθηκαν όλοι μέσα στη νύχτα. Ο Bonzo  κρατούσε σφικτά στο μπράτσο ένα κυκλοφοριακό σήμα. Του τέντωσε τους μύες. Don’t ask.

Μετά την έξοδο από τον οικισμό άρχισε η ανηφόρα. Εγώ είχα δύο baton de trekking μαζί μου, ως ομάδα, μοίρασα αδελφικά αυτά που είχα: ένα batonι για εκείνον και ένα μένα.
 

Ώρα 23:00, 1 ώρα αγώνα

Μετά από μια ώρα φτάσαμε στον πρώτο σταθμό τροφοδοσίας, όπου μας υποδέχτηκαν με μεγάλο γλέντι. Πιθανώς ήταν και αυτοί περίεργοι να δουν πως δείχνουν οι τελευταίοι της κατάταξης.

Εγώ χαιρετώ στ’ αγγλικά ενώ ο Bonzo στα ελληνικά, έτσι ώστε όλοι ήταν περίεργοι να γνωρίζουν από πού είμαστε. Σε όλους τους σταθμούς μας ρωτούσαν από πού ερχόμαστε. Γεμάτοι ζωή οι έλληνες.

Φάγαμε και ήπιαμε κάτι και απογειωθήκαμε για παρακάτω.

Οι ώρες που ακολούθησαν ήταν απόρροια  ενός σφικτού προγράμματος. Καθορίσαμε και οι δύο να πίνουμε νερό μια φορά στα 10 λεπτά. O Bonzo αυτό χρίστηκε υπεύθυνος του φαγητού ενώ  εγώ ήμουν υπεύθυνος με τα ανθρακούχα, έτσι ώστε κάθε μισή ώρα ο Bonzo φώναζε για φαγητό δίνοντας μισό από το σάντουιτς ή μισή από την μπανάνα στον καθένα, ενώ μια φορά στην ώρα φώναζα εγώ για να πάρουμε ένα χάπι με μεταλλικά.
 

Ώρα 04:00, 6 ώρες αγώνα, 27 χιλιόμετρα.

Φτάνουμε στην πρώτη κορυφή της διαδρομής, περίπου 1200 μ υψόμετρο. Δεν είμαστε κουρασμένοι, ακόμη μπορούμε να τρέξουμε και δεν νυστάζουμε. Τρώμε καλά, βάζουμε στα σακίδια μερικές μπανάνες και πάμε παραπέρα.

Ακολουθεί μια κατάβαση άκρως απότομη, μετά μια ράχη χωρίς τέλος μέσα σε δάσος και τέλος ένας θανατηφόρος δασικός δρόμος, όχι γιατί ήταν απότομος αλλά γιατί ήταν γεμάτος πέτρες, πέτρες πάρα πολλές και πολύ μικρές τις οποίες δεν μπορούσες να αποφύγεις αλλά ταυτόχρονα πολύ μεγάλες για να μην σ’ ενοχλούν στο πέλμα, έτσι ώστε μετά από λίγο διάστημα μας πόνεσαν πολύ δυνατά τα πέλματα και των δύο.

Εδώ ήταν η πρώτη φορά που αρχίσαμε να βρίζουμε τον Μιχάλη, τον διοργανωτή, ένα έλληνα που τελείωσε το IEFS (την Γυμναστική Ακαδημία και Σπορ) στη Ρουμανία. Ήμασταν πεπεισμένοι ότι εκείνος ο δασικός δρόμος ήταν ομαλός όπως η παλάμη και είχε κλίση με πέτρες μόνο και μόνο για να μας ταλαιπωρήσει τις πατούσες. Τέλεια λογική, διαφορετικά όχι;

Τύχη που ο ουρανός ήταν υπέροχος, γεμάτος αστέρια, ήταν η μόνη μας παρηγοριά. IESTEE!
 

Ώρα 06:00, 8 ώρες αγώνα, 35 χιλιόμετρα

Φτάνουμε στη Ζαρκαδιά, τελευταίος σταθμός πριν φτάσουμε στη λίμνη. Έκανε ήδη πολύ κρύο, κοντά στους μηδέν βαθμούς, ήμασταν ήδη κουρασμένοι ενώ στον Bonzo άρχισε να τον πιάνει ο ύπνος. Τρώμε κάτι και ξεκινάμε για παρακάτω. Η διαδρομή συνεχίζει δίπλα στη λίμνη και είναι αρκετά ομαλή, χωρίς μεγάλα προβλήματα.

Παρατηρούμε στον τελευταίο σταθμό ότι μετά την αποχώρηση μας να ξεκινά αργά και μια ομάδα από τους διοργανωτές κατά μήκος της διαδρομής. Αναρωτηθήκαμε τι τους έπιασε και περπατούν νύχτα στα βουνά και δεν βρήκαμε απάντηση. Μένει να δώσουμε απάντηση στη συνέχεια.

Ώρα 08:00, 10 ώρες αγώνα, 42 χιλιόμετρα.

Φτάνουμε τέλος στο σταθμό δίπλα στη λίμνη. Υπήρχε υπερβολικό κρύο, υπήρχε πάγος πάνω στο χόρτο, σημάδι ότι η θερμοκρασία ήταν κάτω από τους μηδέν βαθμούς. Τρώμε κάτι αλλά φεύγουμε γρήγορα, θα παγώσουμε αν σταθούμε ακίνητοι.

Οι περιπατητές της νύκτας μας φτάνουν εδώ.  Όταν φτάνουν πίσω μας τους προσκαλούμε να μας προσπεράσουν αλλά μας λένε ότι δεν μπορούν να μας ξεπεράσουν, αυτοί είναι εκείνοι που κλείνουν τη διαδρομή (σκούπα), δεν μπορεί να μείνει κανείς ξωπίσω τους. Μας ανησύχησε η είδηση, αυτό σημαίνει ότι πηγαίνουμε πάρα πολύ αργά και ρισκάρουμε να μην πιάσουμε τα χρονικά όρια στο 61 χιλιόμετρο και να αποκλειστούμε.

Στο σημείο αυτό άρχισαν οι υπολογισμοί. Βγάζω τον πίνακα της διαδρομής, οι αποστάσεις και οι χρόνοι ήταν ολοκληρωτικά στο όριο, ιδίως στο τελευταίο κομμάτι των 4 χιλιομέτρων που ήταν φοβερά απότομο είχαμε να ανεβούμε 600 μ σε 4 χιλιόμετρα. Εάν πηγαίναμε με 4 χιλιόμετρα την ώρα θα πιάναμε το χρονικό όριο, όμως δεν ήταν πάρα πολύ εύκολο, από δώ και πέρα είχαμε μόνο ανάβαση.

Εδώ είχαμε μια δυσάρεστη έκπληξη: παρατηρούμε ότι το επόμενο χρονικό όριο, στο σημείο των 92 χιλιομέτρων, ήταν η ώρα 19:30, πράγμα που σημαίνει ότι εάν πηγαίναμε με τη συνήθη ταχύτητα των 4 χιλιομέτρων την ώρα θα φτάναμε με 2 ώρες καθυστέρηση. Κοντά σ’ αυτό, στο ίδιο κομμάτι της διαδρομής υπήρχε και μια ανάβαση άκρως απότομη. Υπήρχε μια διαφορά τόσο μεγάλη που πίστεψα ότι είναι ένα λάθος, έτσι ώστε αποφασίσαμε να ρωτήσουμε τους διοργανωτές στον επόμενο σταθμό εάν είναι σωστό αυτό που αναφέρεται ή είναι κάποιο λάθος.

Κατά τα’ άλλα κινητοποιούμαστε όσο μπορούμε καλλίτερα να ανεβούμε σταθερά, όσο γίνεται γρηγορότερα, αλλά χωρίς να φορτσάρουμε. Πλησιάζουμε στο μέσον της ημέρας και αρχίζει να κάνει πολύ ζέστη.

Στην τελευταία ανάβαση προς το σταθμό των 61 χιλιομέτρων συναντάμε έναν αγωνιζόμενο ο οποίος ξεκουράζονταν στην άκρη του μονοπατιού. Τον ξαναπεράσαμε κάποιες φορές προηγουμένως, ενώ άλλες φορές μας προσπερνούσε αυτός. Τον αναγνωρίσαμε εύκολα γιατί είχε ένα κουδούνι δεμένο στο σακίδιο που κτυπούσε την διάρκεια του τρεξίματος. Κάποια στιγμή τον ρωτά ο Bonzo από πού είναι, και απαντά Τραύλιζε στο ρ και μιλούσε πολύ αργά, σαν να ήταν πιωμένος.  Τελικά αντιλαμβανόμαστε ότι είναι βούλγαρος ή κάτι τέτοιο, δεν ήταν δυνατό να επικοινωνήσουμε με αυτόν, οτιδήποτε τον ρωτούσες αυτός έλεγε  «Vaadgin Foo’eest Ult’aaa T’eeeil» .
 

Ώρα 12:00, 14 ώρες από την εκκίνηση, 61 χιλιόμετρα

Ύστερα από μια απότομη ανάβαση μέσα στον ήλιο φτάνουμε στο σταθμό των 61 χιλιομέτρων.

Πηγαίνω κατ’ ευθείαν στους διοργανωτές και τους παρακαλώ να ρωτήσουν εάν το επόμενο χρονικό όριο στα 92 χιλιόμετρα είναι σωστό ή όχι. Μέχρι να έλθει η απάντηση βάζω στο σακίδιο με βιασύνη ότι πιάνω πάνω στο τραπέζι, τρώω και μια σούπα, τρώω και γεύμα, πίνω νερό και ξεκουράζομαι λίγο μέχρι να έλθει η απάντηση: το χρονικό όριο είναι σωστό.

Κατηγορηματικά με την ταχύτητα που είχαμε  μέχρι τώρα δεν μπορούσαμε να πιάσουμε το χρονικό  όριο και έτσι αποφασίσαμε να χωρίσουμε. Παίρνω και τα δύο batons και φεύγω παραπέρα, δοκιμάζοντας να τρέξω όσο μπορώ, με την ελπίδα να πιάσω τους χρονικά όρια.
 

61 χιλιόμετρα

Ο Bonzo παραμένει κάποια λεπτά, αλλά και αυτός είναι αποφασισμένος να πάει παραπέρα, αδιάφορα από την ώρα που θα φτάσει. Ήμασταν άκρως στεναχωρημένοι από αυτό το χρονικό όριο, αλλά αυτό ήταν, έπρεπε να ανταπεξέλθουμε όπως όλοι οι άλλοι.

Αγκαλιαζόμαστε, ευχόμαστε καλή τύχη ο ένας στον άλλον και αναχωρώ βρίζοντας  με όλη τη δύναμη των πνευμονιών τον Μιχάλη γιατί έθεσε τόσο σφιχτά χρονικά όρια. Έτρεχα και μιλούσα μόνος μου: Ρε Μιχάλη, έχεις κάτι με τη μαμά;  Για να κάνεις αυτό το πράγμα όπως τώρα σου βρίζουν τη μάνα! Από πού προέρχεται αυτό; Είναι μια άλλη ωραία ιστορία του Marcel Petrisor, αλλά δεν είναι του παρόντος.

Ότι ακολούθησε είναι ένα ποίημα. Να ήταν η σούπα, να ήταν το γεύμα, να ήταν οι βρισιές, δεν είμαι σίγουρος, το βέβαιο είναι ότι έτρεξα όλο το δρόμο, πρακτικά δεν έτρεχα αλλά έκανα χαμηλή πτήση, σαν να μην έτρεχα καθόλου μέχρι τότε. Με χαρά διαπίστωσα ότι τα πόδια μου ήταν άκρως ξεκούραστα ώστε να μπορώ να τρέχω  πολύ καλά. Ευχαρίστησα νοερά τον Bonzo γι’ αυτό φτάνοντας με τα πόδια ξεκούραστα εκεί. Τα υπόλοιπα 9 χιλιόμετρα μέχρι τον επόμενο σταθμό τα έκανα σε μία ώρα με μια στάση, ξεπερνώντας περίπου 6 αθλητές, με διπλάσια ταχύτητα του μέσου όρου μέχρι τότε. IESTEEEE!
 

Ώρα 16:00, 18 ώρες από την εκκίνηση, 80 χιλ.

Φτάνω στο πιο ψηλό σημείο της διαδρομής (1615μ) μετά από μια ανάβαση εξαιρετικά απότομη. Εδώ η διαδρομή είναι πολύ κοντά στο σύνορο με τη Βουλγαρία. Εφάπτεται.
 

Ώρα 18:00, 20 ώρες από την εκκίνηση, 92 χιλιόμετρα.

Κατορθώνω να φτάσω στο σταθμό στο 92 χιλιόμετρο μιάμιση ώρα νωρίτερα από το χρονικό όριο (19:30), σημάδι ότι έτρεξα άκρως καλά. Στο σταθμό προηγουμένως έφαγα ότι βρήκα πάνω στο τραπέζι, θα έτρωγα και το τραπέζι, δέχτηκα μια εξαιρετική σούπα και σαν να πήρα φτερά μετά από αυτό. Απίστευτο πως μπορώ να τρώω κατά τη διάρκεια των αγώνων. Βάζω στο στόμα ότι πιάνω, με οποιαδήποτε σειρά και σε οποιαδήποτε ποσότητα. Σαν διάβολος της Τασμανίας.

Εδώ κάθομαι μια στάλα παραπάνω για να δω την κατάσταση των ποδιών και να προετοιμαστώ για το βράδυ. Έχω ήδη πολλές φουσκάλες στη πατούσα και τα νύχια πονούσαν αρκετά πολύ. Ποια νύχια; Αυτά τα οποία μου απέμειναν. Της μάνας τους για νύχια.

Κατεβάζω τις κάλτσες και διαπιστώνω ότι άλλα 3 νύχια προετοιμάζονταν να με αποχαιρετίσουν. Έχω και κάποιες φουσκάλες αλλά όχι πάρα πολλές και όχι πολύ μεγάλες. Λοιπόν όλα είναι οκ, μπορώ να συνεχίσω ήσυχος.

Αλλάζω κάλτσες, φανέλα, παίρνω μαζί μου μακρυμάνικη μπλούζα, βάζω το φακό κεφαλής, βάζω και τα γάντια στα χέρια γιατί ήδη ήταν κάπως κρύο, σημάδι ότι θα είναι ένα διασκεδαστικό βράδυ. Τρώω ότι βρω στα τραπέζια, όχι σπουδαία πράγματα, φαίνεται ότι φαγώθηκαν περίπου όλα από αυτούς που ήταν μπροστά από εμένα, έτσι ώστε παίρνω από το σακίδιο ένα σάντουιτς και φεύγω παρακάτω κρατώντας το στο χέρι, αποφασισμένος να το φάω στο δρόμο, είχα ανάγκη από περισσότερη ενέργεια. Δεν υπήρχε πλέον ο Bonzo να με εφοδιάζει με φαγητό και άρχιζα να αισθάνομαι την έλλειψη ενέργειας.

Παρακάτω  η διαδρομή πηγαίνει δίπλα από ένα ποτάμι και περνά από τη μια πλαγιά στην άλλη, για δισεκατομμύρια φορές. Σα να ήταν το φιλμ ατελείωτο. Μετά το μονοπάτι ανεβαίνει και κατεβαίνει  σε πλαγιές πάνω από το ποτάμι, φτάνοντας στην άκρη ενός περάσματος άκρως απότομου, άκρως επικίνδυνου.
 

Ώρα 20:00, 22 ώρες από την εκκίνηση, 100 χιλ.

Μου τελείωναν οι μπαταρίες του φακού κεφαλής και δεν έβλεπα πολλά πράγματα, σταμάτησα να τις αλλάξω. Την ώρα που ανακάτευα το σακίδιο, βλέπω να έρχεται γρήγορα από το βάθος ένας αθλητής. Κάνω στην άκρη του μονοπατιού και του κάνω θέση να περάσει. Σταματά δίπλα μου  και  λέει:

Who are you;

My name is Adrian

Γειά σου Αndrian. Το όνομα μου είναι Γρηγόρης. Εάν έλθεις μαζί μου, θα τερματίσουμε σε 35 ή 36 ώρες!

Όπως εγώ υπολόγιζα να τερματίσω στις 37 – 38 ώρες, ήχησε πολύ δυνατά αυτό που μου είπε, συμπερασματικά τον ακολούθησα.

Ονομάζονταν Γρηγόρης Δούγαλης, είναι Έλληνας και είναι….. 62 χρονών! Και όταν λέω τον ακολούθησα, σημαίνει ότι πρέπει να καταλάβετε ότι μου ήταν πολύ δύσκολο να κρατηθώ πίσω του. Τρέχει εδώ και 4 χρόνια και ξανά ήταν σε υπερμαραθωνίους. Εγώ συνήθως πηγαίνω σε αναβάσεις, ενώ αυτός τρέχει και σε αναβάσεις. Ήταν τερατώδες. Περίπου 2 ώρες κρατήθηκα έτσι, μέχρι που του τελείωσαν οι μπαταρίες.
 

Ώρα 22:00, 24 ώρες από τη εκκίνηση, 110 χιλιόμετρα

Ακριβώς περνούσα από το σταθμό του 108 χιλιομέτρου, όπου υπήρχαν πολλοί αθλητές οι οποίοι θα εγκατέλειπαν. Πάνω σε ένα τραπέζι στέκονταν μια στοίβα από αριθμούς του αγώνα  από εκείνους οι οποίοι σταμάτησαν και οι οποίοι τώρα στέκονταν άνετα σε μια  εξωτερική φωτιά. Έκανε ήδη πολύ κρύο.

Στο Ciucas έκανα το λάθος να κάτσω κάποιο διάστημα δίπλα σε μια εξωτερική φωτιά και το μετάνιωσα πικρά αργότερα: σε ζεσταίνει μόνο επιφανειακά αλλά όταν φεύγεις από κοντά της σε στέλνει στο διάολο, αρχίζεις να τρέμεις ανέλεγκτα, είναι μια πολύ άσχημη κατάσταση. Έτσι λοιπόν γνώριζα ότι δεν πρέπει να πλησιάσω την φωτιά, αν και έτρεμα από το κρύο. Προτίμησα να πιώ ένα ζεστό τσάι και μια ζεστή σούπα για να ζεσταθώ λίγο.  Αισθανόμουν το κρύο, αλλά διάβασα ότι το κρύο ήταν μόνο μια διαίσθηση, λοιπόν μπορούσε να αγνοηθεί. Σημαντικό είναι να ζεσταθείς εσωτερικά.

Άρχιζε η πιο απότομη ανηφόρα από το δεύτερο μισό της διαδρομής, πάνω σε μια πλαγιά σκεπασμένη από τα πεσμένα φύλλα των κλαδιών. Εάν ήταν μέρα, σίγουρα το τοπίο θα ήταν ονειρεμένο. Η ανάβαση διαρκεί αρκετά και ο Γρηγόρης άρχισε να υποχωρεί, άρχισε να παραπαίει. Μας προσπερνούν πάρα πολλοί αθλητές στην ανάβαση αυτή. Πράγματι μας προσπερνούν όλοι όσοι δεν εγκατέλειψαν. Πάλι ήμουν στην τελευταία θέση. Déjà vu.

Καθόμαστε κάποια λεπτά στη κορυφή με την ελπίδα ότι ο Γρηγόρης θα ανακτήσει δυνάμεις, αλλά ήμαρτον δεν μπορεί να τρέξει καθόλου. Του τελείωσαν και οι μπαταρίες του φακού κεφαλής έτσι ώστε δεν βλέπει και πολλά. Πηγαίνω εγώ μπροστά για να φωτίζω το μονοπάτι ενώ αυτός με ακολουθεί. Άρχισε να σκοντάφτει στις πέτρες του δρόμου, δεν ήξερε από πού ερχόμαστε και που πηγαίνουμε, ήταν ένα κομφούζιο. Μου λέει ότι νυστάζει και ότι πρέπει να φτάσουμε γρήγορα στον επόμενο σταθμό για να πιεί έναν καφέ.

Στον προηγούμενο σταθμό, βλέποντας πόσοι πολλοί εγκατέλειψαν μου λέει: « Adrian, I never quit! I cannot deal with a race twice!» Μου ήταν συμπαθής εξ’ αρχής ο γεράκος.  Όπως ήμασταν οι τελευταίοι δύο του αγώνα, εάν εγώ έφευγα θα έμενε ο τελευταίος αθλητής. Μου φαινόταν κρίμα να τον αφήσω  μόνο, το μονοπάτι περνούσε συχνά από την άκρη χασμάτων και φοβόμουν μην πέσει.

Μου έλεγε συνέχεια ότι πρέπει να τερματίσουμε, ότι θα κάνει ότι μπορεί, έτσι αποφάσισα να μείνω δίπλα του και να τον βοηθήσω να τερματίσει, εμένα πλέον δεν με ενδιέφερε σε πόσες ώρες θα τερματίσω, σημαντικό ήταν να φτάσω στο τέλος στο χρονικό όριο των 49 ωρών.

Πότε – πότε τον ενθάρρυνα και του έλεγα ότι θα κατορθώσουμε να τερματίσουμε τον αγώνα ενώ αυτός μου απαντούσε κάθε φορά το ίδιο «I will try Adrian, I’ll do my best». Δεν έκλαψε ποτέ, δεν είπε ποτέ ότι θα εγκαταλείψει, ακόμη και όταν σκόνταφτε κάθε λίγο, ψιθύριζε κάτι στα ελληνικά του και συνέχιζε.
 

100 χιλιόμετρα

Ώρα 04:00, 30 ώρες από τη εκκίνηση, 125 χιλιόμετρα.     

  

                Πήγαμε πολύ σιγά μέχρι εδώ, ήμασταν διαρκώς στο όριο του χρόνου, φτάναμε στους σταθμούς μερικά λεπτά νωρίτερα από την εκπνοή του χρόνου Living on the edge.

                Διαρκώς ήμασταν με τον πίνακα αποστάσεων στο χέρι και το μάτι στο ρολόι , είχαμε έγνοια να μην αποκλειστούμε. Με ρωτούσε κάθε 10 λεπτά σε πιο χιλιόμετρο ήμαστε και πόσο ακόμη έχουμε και πόση ώρα διαθέτουμε. Αποφασιστικός αυτός ο γεράκος. Σεβασμός.

                 Φτάνουμε στο σταθμό που είναι κοντά στη λίμνη. Δεν μπορούσα πλέον ούτε εγώ φάω, το στομάχι απεργούσε, με έπιασε και μένα ο ύπνος όρθιο, έξω έκανε πολύ κρύο και ακολουθούσε η πιο μακρά ανηφόρα του αγώνα, είχαμε να ανεβούμε 800 μ σε 6,7 χιλιόμετρα. Είναι πιο εύκολη απ’ ότι η Diana από την Piatra Craiului, αλλά είναι μετά από 125 χιλιόμετρα αγώνα , βράδυ, μηδέν βαθμούς.

                Δύο ώρες διήρκεσε η ανάβαση. ………. Τα καλά νέα είναι ότι ο Γρηγόρης επανήλθε και ανέβηκε σταθερά την ανηφόρα. Κάναμε μόνο δύο στάσεις του μισού λεπτού, στάσεις που μου έκαναν καλό και μένα. Κατορθώσαμε να φτάσουμε στον επόμενο σταθμό μισή ώρα νωρίτερα από το χρονικό όριο, απρόβλεπτα καλά, είχαμε λοιπόν πιθανότητα να τερματίσουμε τον αγώνα.
 

Ώρα 06:00, 32 ώρες από την εκκίνηση, 133 χιλιόμετρα
 
                Φτάσαμε σε μια κορυφή λόφου. Από δω και πέρα είχαμε μόνο κατηφόρα με μικρές εξαιρέσεις. Πρέπει να κατέβουμε ως το χωριό Πρασινάδα μέχρι τις 08:30 για να μην ακυρωθούμε. Τον ρωτώ αν δεν του φαίνεται παράξενο ότι δεν υπάρχει ούτε ένα σήμα αγώνα στο δρόμο, αλλά μου απαντά ότι επειδή είναι ο μοναδικός δρόμος πρόσβασης, πιθανώς δεν τον σηματοδότησαν. Πάλι εγώ όντας βόδι, τον πιστεύω, δοκιμάζοντας να κατέβουμε τον δασικό δρόμο.

                 Μετά από 40 λεπτά ο δρόμος σταματά ενώ αυτός μου ανακοινώνει λίγο χαμένα «Adrian, I have bad news, we are in the wrong village» Ήμασταν σε άλλο χωριό, σε έναν άλλο λόφο, χάνοντας 40 λεπτά και δεν υπήρχε ούτε μια πιθανότητα να πιάσουμε το χρονικό όριο εάν γυρίζαμε από τον ίδιο δρόμο. Ξεφύσησα χαλαρά και αποδέχτηκα ότι θα αποκλειστούμε. Όταν με κτυπούν τα ατυχίες ποια θα μπορούσαν να αλλάξουν δεν θυμώνω, αποδέχομι την κατάσταση και συνεχίζω.

                 Ο Γρηγόρης είναι ανήσυχος και προτείνει να κατεβούμε χαμηλά και να ανεβούμε τον απέναντι λόφο. Η κοιλάδα ήταν τόσο απότομη που ήμουν σίγουρος ότι δεν θα τη βγάλουμε ζωντανοί από εκεί , έτσι ώστε του απάντησα ότι δεν θα το κάνω. Να μην ξεχνάμε ότι αυτός δεν ήταν σε κατάσταση να τρέξει, όχι να κάνει αναρρίχηση

                Κανένας μας δεν ήθελε να εγκαταλείψει και έτσι γυρίσαμε από το δρόμο που ήρθαμε. Κάποια στιγμή βλέπω έναν άλλο δασικό δρόμο ο οποίος είχε κατεύθυνση πάνω – κάτω προς τον απέναντι λόφο, έτσι του προτείνω να δοκιμάσου από εκεί, έτσι και αλλιώς δεν είχανε πιθανότητες να είμαστε έγκαιρα εάν πηγαίναμε πίσω από τον δρόμο τον οποίο ήρθαμε, ήταν πάρα πολύ μακρύς ο δρόμος.

                 Συμφωνεί και αυτός ότι είναι η μοναδική μας ευκαιρία και έτσι πηγαίνουμε από κει, κατορθώνει ακόμη και να τρέξει μια στάλα. Όλα καλά. Φαίνεται ότι το πεπρωμένο αποφάσισε να μας δώσει μια ευκαιρία, μετά από 10 λεπτά τρεξίματος μέσα στο δάσος φτάνουμε στη σημαδεμένη διαδρομή από τους διοργανωτές. Από την αγωνία στην έκσταση σε μερικά λεπτά. Δεν το πιστεύω.

                Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Όταν φτάσαμε στο απέναντι λόφο βλέπουμε ότι έχουμε πολύ τρέξιμο ακόμη μέχρι το χωριό. Ήταν ξεκάθαρο ότι εάν δεν τρέξουμε δεν θα φτάσουμε έγκαιρα.

                Του ανακοινώνω ότι έπρεπε να ΤΡΕΞΟΥΜΕ εάν θέλουμε να μην ακυρωθούμε, έτσι ώστε αρχίζει να τρέχει προς την κοιλάδα σηκώνοντας τα χέρια και ουρλιάζοντας «We will do thiiiiis! We will do thiiiis!»

 

 Ώρα 08:00, 34 ώρες από την εκκίνηση, 138 χιλιόμετρα

                Έτρξα όλο το δρόμο μέχρι το Σταθμό και έφτασα έγκαιρα. Μεγάλη γκαντεμιά να τρέχεις στην άσφαλτο σε κατηφόρα μετά από τόσες ώρες τρεξίματος σε μονοπάτια. Με πονούσαν πάρα πολύ τα πόδια και αισθάνομαι εξαντλημένος, έτσι πρώτη δουλειά να βγάλω τα παπούτσια και να κάνω υπομονετικά μασάζ τις πατούσες και τις γάμπες. Μετά έφαγα μια σούπα και ότι βρήκα στο τραπέζι. Με τον καιρό κατόρθωσε να φτάσει και ο Γρηγόρης, έγκαιρα, έτσι ώστε έμενε να συνεχίσουμε μαζί παρακάτω.

                Ο ήλιος άρχισε ν λαμποκοπά με δύναμη. Ξεκινήσαμε η ώρα 08:20, εγώ επανήλθα ολοκληρωτικά μετά το φαγητό, ενώ ο Γρηγόρης είχε διακυμάνσεις, μόλις βάδιζε.
Μέχρι το τέλος έμεναν 22 χιλιόμετρα και είχαμε 5:30 ώρες για να πιάσουμε τις 40 ώρες. Αυτό σημαίνει μια ταχύτητα των 4 χιλιομέτρων την ώρα, αδύνατον να πραγματοποιηθεί στο βουνό χωρίς μια στάλα τρεξίματος.

                Ο Γρηγόρης συνέχισε να μου λέει να πάω μπροστά, επειδή αυτός δεν μπορούσε να τρέξει, όμως γνωρίζω ότι αν το κάνω αυτό οι πιθανότητες του να τερματίσει τον αγώνα είναι πολύ μικρές, έτσι μένω μαζί του με πάντα του επαναλαμβάνω «We will do this! We will do this!»
Μετά από ώρα αρχίζει να το επαναλαμβάνει νευρικά κατά το περπάτημα «We will do this! We will do this!»

                 Μέχρι τον πρώτο σταθμό έμεναν 4 χιλιόμετρα για να του πω ότι θα χρησιμοποιήσω το κομμάτι αυτό για υπολογίσω με τι ταχύτητα πηγαίνουμε. Δεν είχα GPS στο χέρι και έτσι δεν είχα άλλη λύση για τη μέτρηση της ταχύτητας. Εάν κατορθώσουμε να φτάσουμε σε μια ώρα όλα είναι οκ, θα πιάσουμε το χρονικό όριο, εάν δεν το κατορθώσουμε…. γκίνια, πηγαίνουμε πάρα πολύ αργά και τότε δεν έχουμε πως (να ήμαστε στο χρόνο), θα πρέπει να φύγω μπροστά και να τον αφήσω μόνο. Καταλαβαίνει και υπόσχεται να βαδίσει όσο πιο γρήγορα μπορεί: «I’ll do my best, Adrian!»

                Δυστυχώς στον επόμενο σταθμό φτάνουμε με καθυστέρηση μερικών λεπτών, έτσι ώστε μου είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να τον εγκαταλείψω για να μην ρισκάρω να αποκλειστώ. Έμεινε κάπου πίσω, έτσι ώστε παρακάλεσα έναν από τους διοργανωτές να του ανακοινώσει όταν φτάσει τα ακόλουθα: πρέπει να τρέξεις μια στάλα πιο δυνατά. Εάν συνεχίσεις έτσι, δεν θα είσαι έγκαιρα. Εάν κατορθώσει να κερδίσει 2-3 λεπτά την ώρα θα τα καταφέρει. Η διαδρομή που απομένει έχει περισσότερη κατηφόρα απ’ ότι ανηφόρα, να αρχίσει να τρέχει λίγο στις κατηφόρες και θα τα καταφέρει. Του λέω να μου υποσχεθεί ότι θα του τα πει αυτά.

                Μου υπόσχεται ότι θα τον διαπαιδαγωγήσει (ενημερώσει) και του εύχομαι νοερά καλή επιτυχία και φεύγω για παρακάτω.



 
Ώρα 09:30, 35 ώρες από την εκκίνηση, 143 χιλιόμετρο

                Απέμεναν 17 χιλιόμετρα μέχρι το τέλος. Είχα δύο επιλογές: να βαδίσω χαλαρά με 4 χιλιόμετρα την ώρα και να τερματίσω στις 40 ώρες ή…… να το διασκεδάσω λίγο. Γεγονός ότι μέχρι το τέλος απέμεναν μόνο 17 χιλιόμετρα τα οποία είχαν το αποτέλεσμα ενός ναρκωτικού.

                Μετά από τόσο διάστημα αργού βαδίσματος όλο το βράδυ με κρύο, αισθανόμουν την ανάγκη να τρέξω, που αποφάσισα να …. κυνηγηθώ (επιταχύνω) μέχρι το τέλος. Οοοοοο Ναιαιαιαιαι! Η ζωή είναι ωραία εάν κάνεις πράξη αυτά που λες (ελεύθερη μετάφραση)

                Όλα καλά. Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα ντελίριο. Η διαδρομή κατεβαίνει μέσα από δάσος και υπήρχαν μεγάλοι ογκόλιθοι, ενώ εγώ έτρεχα με 10 χιλιόμετρα την ώρα πηδώντας από τον ένα ογκόλιθο στον άλλο. Δεν σταματούσα ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλος ήταν ο ογκόλιθος ή υπερπηδούσα αυτόν που έπονταν.

                Μετά από 5 λεπτά προσπερνούσα τον πρώτο συναθλητή. Μετά από άλλα 5 λεπτά ακόμη έναν. Όπα, είναι ώρα για γλέντιιιιιιιιιιιιιι! Έτρεχα και φώναζα «Με προσπερνούσατε όταν πήγαινα αργά με τον γεράκο, τώρα θ σας δείξω εγώ! Θα σας δείξω πως τρέχουν!»

                Έτσι επιτάχυνα και πιο δυνατά. Εκ του πράγματος κυνηγιόμουν. Μέχρι να σταματήσω προσπέρασα περίπου 5 αθλητές και νομίζω κάθε μια προσπέραση μου έδινε περισσότερη ενέργεια. Αισθανόμουν υπέροχα. 

                Άντε ακόμη ένας, άντε και άλλος, όλα αυτά τα επαναλάμβανα του κεφαλιού μου, έτρεχα και γελούσα ως παράφρων. Αυτοί τους οποίους προσπερνούσα περπατούσαν σαν ζόμπι. Ούτε ένας δεν έτρεχε, όλοι περπατούσαν. Μερικοί κούτσαιναν. Ορισμένοι δεν είχαν τη δύναμη να γυρίσουν να κοιτάξουν ποιος περνά από δίπλα τους. Dead men walking.

                Ένας αθλητής με είδε ότι έρχομαι ξωπίσω του και άρχισε να τρέχει. Για 10 λεπτά και μετά σταμάτησε. Κράτησα τον ίδιο ρυθμό για 10 περίπου χιλιόμετρα, προσπερνώντας περίπου 12 αθλητές.
 

160 χιλιόμετρα

 

Ώρα 11:00, 37 ώρες από την εκκίνηση, 155 χιλιόμετρα.

                Θυμάστε τον βούλγαρο που συναντήσαμε στην αρχή στην ανάβαση; Ωραία, εγώ έτρεχα προς την άφιξη (όπως κάθε μυαλωμένος άνθρωπος) αλλά από μακριά τον βλέπω να τρέχει προς το μέρος μου, σε αντίθετη λοιπόν κατεύθυνση, χρονομετρώντας με το ρολόι του πάντα.

                Μετά από λίγο συναντιόμαστε, σταματά και μου λέει « Vadgin Fo’est Ultra Treeeeeeil» και μετά άρχισε να δείχνει με τα χέρια προς όλες τις κατευθύνσεις, …………………………

                Τον παρατηρώ επί μακρόν, αυτός εξακολουθεί να κουνά τα χέρια χωρίς να λέει κάτι, αντιλαμβάνομαι ότι είναι σε σύγχυση…………. και του δείχνω προς τα πού είναι η άφιξη.
Του πέφτουν τα χέρια, δεν λέει τίποτε και τρέχει προς τα πίσω. 
 

 
Ώρα 11:43, 37 ώρες και 43 λεπτά από την εκκίνηση, 160 χιλιόμετρα.

                Στα χειροκροτήματα δεκάδων ανθρώπων και συνοδευόμενος από αρκετά παιδιά τα οποία τρέχουν δίπλα μου περνώ τη γραμμή τερματισμού ευτυχισμένος όσο ποτέ. Μου θέτουν ένα κάρο ερωτήσεις τα παιδιά που είναι γύρω μου, τα χαμογελώ και μετά ξεκάθαρα τους λέω « It’s ok now!»

                 Δέχομαι τη φανέλα του finisher, πίνω ένα μπουκάλι νερό, και το δεύτερο το ρίχνω στο κεφάλι μου για να δροσιστώ, μετά ξεκινώ να τηλεφωνώ για να δω που είναι ο Bonzo. Ανακαλύπτω με χαρά ότι κατόρθωσε να φτάσει μέχρι τον σταθμό στο 108 χιλιόμετρο. Ήξερα ότι θα το καταφέρει. Εάν του μπει κάτι στο κεφάλι δεν το εγκαταλείπει.

                Είναι τόσο όμορφα να βολτάρεις στην πόλη και να έρχονται προς το μέρος σου άγνωστοι να σε συγχαρούν. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία από που ήξεραν ότι τερμάτισα τον αγώνα των 160 χιλιομέτρων, αλλά αργότερα ανακάλυψα ότι μόνο εμείς πήραμε αυτή την άσπρη φανέλα και ήταν εύκολο να μας ξεχωρίσουν.
 

Γρηγόρης

 

Ο Γρηγόρης

                Περίμενα στην άφιξη μέχρι τη λήξη του χρονικού ορίου και δεν τον είδα να καταφθάνει. Ήξερα ότι δεν θα εγκαταλείψει ακόμη και εάν έφτανε μετά τη λήξη του χρονικού ορίου, έτσι ο Bonzo πήγε στους διοργανωτές να ρωτήσει γι’ αυτόν. (όπως πολύ ωραία είπε ο Bonzo αυτή την στιγμή το βάδισμα είναι το αγαπημένο μου σπορ).

                Ανακαλύψαμε ότι κατόρθωσε να τερματίσει τον αγώνα μισή ώρα νωρίτερα από το χρονικό όριο, αλλά δεν τον είδαμε γιατί εκείνη την ώρα ξεκινούσε ο παιδικός αγώνας.

                Γρηγόρη στα 62 χρόνια σου να ξέρεις, ότι δεν εγκατέλειψες, δεν κατόρθωσες να τρέξεις και τερματίσεις τα 160 χιλιόμετρα. Ένα αληθινό παράδειγμα για όλους εμάς. Σεβασμός στον άνθρωπο όπου και να βρίσκεται.
 

two winners

 

Συμπεράσματα

                129 αγωνιζόμενοι ήταν στην εκκίνηση. 84 κατόρθωσαν να φτάσουν στο τέλος. Ο τελευταίος ο οποίος κατόρθωσε να τερματίσει ήταν ο Γρηγόρης.

                Τι μαθαίνεις από έναν αγώνα 160 χιλιομέτρων; Σε πετά, κομμάτι, κομμάτι μόριο με μόριο, ρίχνει κάθε τι άχρηστο, ότι είναι παροδικό, ότι είναι αδύνατο και σε ανοικοδομεί, αργά, σε ένα νέο άτομο. Μετά που τελειώνεις έχεις την αίσθηση ότι τα πάντα κινούνται επιβραδυντικά γύρω σου και ότι έχεις τη δυνατότητα να εννοήσεις τα πάντα . Δεν υπάρχουν πλέον προβλήματα, υπάρχουν μόνο λύσεις. Έτσι γεννιέται μια νέα εκδοχή, πιο καλή, η δική σου. Βελτιώνεσαι. Και δεν είμαι στα σύννεφα, το αισθάνομαι.

                Εάν είναι δύσκολο; Είναι θανάσιμα δύσκολο, τόσο δύσκολο που είναι αδύνατο ορθολογικά να κάνεις κάτι τέτοιο. Ο λόγος δεν βοηθά εδώ. Πρέπει να πας στην εκκίνηση, να ξεχάσεις ποιος είσαι και τι έχεις να κάνεις, να ξεκινήσεις και να μην σταματήσεις.

                Θα ανακαλύψεις ποιος είσαι κατά τη διαδρομή. Οοοοοο ναι το εγγυώμαι αυτό, εγγυώμαι ότι θα έχεις χίλιους λόγους να ανακαλύψεις ποιος είσαι, ενώ η απάντηση θα είναι κάθε φορά προς τον εαυτό σου. Όπως προείπα, το σύμπαν δεν έχει τίποτα εναντίον σου. Μπορείς να σταματήσεις ή να συνεχίσεις παρακάτω, είναι ολοκληρωτικά δική σου απόφαση. Θέλεις να μάθεις ποιος πραγματικά είσαι; Κάνε ακόμη ένα βήμα. Αυτό είναι όλο.

                Μαθαίνεις ότι το δύσκολο είναι μόνο μια δοκιμή, ένα πρόβλημα για το οποίο πρέπει να βρεις μια λύση. Και γνωρίζεις ότι θα βρεις μια λύση, έτσι όπως χιλιάδες φορές το έχεις ξανακάνει. Έτσι κτίζεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, έτσι γίνεσαι πιο δυνατός.

Γρηγόρης

 

Μπαστούνια του trekking

                Δεν χρησιμοποίησα μέχρι τώρα μπαστούνια του trekking. Είδα ότι άλλοι τα χρησιμοποιούν αλλά μου φάνηκε ότι δεν άξιζε ο κόπος να τα κουβαλάω μαζί μου. Όταν έτρεξα στον της Piatra Craiului ρώτησα τον Zsolt Kovacs αν βοηθούν σε κάτι τα μπαστούνια και αυτός μου είπε ότι βοηθούν πάρα πολύ στους αγώνες των πολλών χιλιομέτρων, με τον όρο να ξέρεις πώς να τα χρησιμοποιείς.

                Κατηγορηματικά ξέρει για ποιο πράγμα μιλά κάποιος ο οποίος κάνει το UTMB σε 28 ώρες, έτσι όταν γύρισα στο σπίτι αγόρασα δύο μπαστούνια του trekking και βγήκα μια βόλτα μιας ώρας στο δάσος με αυτά, αρκετά ώστε να καταλάβω ότι βοηθούν και να πιαστώ γλυκά στα χέρια και στους ώμους.

                Το συμπέρασμα είναι ότι βοηθούν πολύ λίγο έτσι ώστε δεν αξίζει αρκετά να τα κουβαλάς μαζί σου σε μικρές βόλτες έως 30 χιλιόμετρα, ενώ σε μεγάλες αποστάσεις η βοήθεια γίνεται αντιληπτή. Με βοήθησαν πάρα πολύ στο τρέξιμο στη μεγάλη αυτή απόσταση, και χαίρομαι που τον ρώτησα και τον άκουσα. Ευχαριστώ για την συμβουλή Zsolt.
 

all you need is ... love

 
Ο ενορατικός καθηγητής

                Ένας καθηγητής χρειάζεται να έχει ενόραση. Ένας καθηγητής πρέπει να διαισθάνεται τη δυναμικότητα του μαθητή. Ένας καθηγητής καθοδηγείται από το παρόν για να κτίσει το μέλλον.
                 Μετά το τρέξιμο στο Ciucas στα 100 χιλιόμετρα όλοι ήταν έκθαμβοι που τελείωσα ζωντανός, όλοι με συνέχαιραν για αυτό που έκανα. Μόνο ο καθηγητής μου της κολύμβησης μου είπε «Περιμένουμε περισσότερα από σένα!» 

                Τότε δεν κατάλαβα. Τώρα είναι σαφή όλα!

ΥΓ Αν και τώρα μου έλεγε ότι σε περιμένουν περισσότερα ……… θα το έκανα